Z głębokim żalem zawiadamiamy, że odszedł od nas prof. dr hab. Henryk Banaszuk

Z głębokim żalem zawiadamiamy, że odszedł od nas prof. dr hab. Henryk Banaszuk

Wspomnienie

Profesor Henryk Banaszuk po ukończeniu studiów w 1959 r. na Wydziale Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego zaangażował się w Ministerstwie Rolnictwa do prac gleboznawczo – klasyfikacyjnych, które prowadził na terenie ówczesnego województwa białostockiego; w 1965 r. został pracownikiem Wojewódzkiego Biura Geodezji w Białymstoku. W tym czasie dorobkiem pracy Profesora, jako redaktora terenowego wielkoskalowych (1:5 000) map glebowo – rolniczych było sklasyfikowanie i skartowanie gleb na powierzchni około 170 tys. ha i opracowanie ponad 200 aneksów tekstowych do map glebowo – rolniczych. W 1975 r. podjął pracę w Ośrodku Badań Naukowych w Białymstoku, w którym od 1984 do 1989 r. pełnił funkcję kierownika Zakładu Przyrodniczych Podstaw Rozwoju Regionu.
Pracę w Politechnice Białostockiej rozpoczął w 1989 r., kiedy to na Uczelni we współpracy z prof. Andrzejem Czerwińskim zainicjował nowy kierunek studiów – Ochrona środowiska. Angażował się w tworzenie programu nauczania, prowadził liczne zajęcia dydaktyczne i był wielkim zwolennikiem studenckich praktyk terenowych nakierowanych na poznawanie przyrody Polski północno-wschodniej. W 1990 r. został kierownikiem Zakładu Oceny i Użytkowania Geosystemów, który z biegiem czasu przekształcił się w Katedrę Ochrony i Kształtowania Środowiska. W tym czasie Profesor tworzył zespół pracowników, którzy, pod Jego kierunkiem i merytoryczną opieką zajmowali się dydaktyką I badaniami.
Zainteresowania naukowe prof. Henryka Banaszuka i jego osiągnięcia naukowe dotyczyły przyrody i rolnictwa. Profesor badał gleby, roślinność i siedliska mokradłowe w północno-wschodniej Polsce. Opracował koncepcję racjonalnego użytkowania i ochrony obiektów cennych przyrodniczo. Wskazywał na praktyczne sposoby ochrony czynnej siedlisk mokradłowych w Dolinie Górnej Narwi i Kotlinie Biebrzańskiej. Należał do grona twórców koncepcji ochrony przyrody mokradeł w dolinach Narwi i Biebrzy. Odtworzył genezę rzeźby i rozwoju morfologicznego obszaru Niziny Północnopodlaskiej, dokonał też weryfikacji poglądów na zasięg ostatniego lądolodu skandynawskiego w północno-wschodniej Polsce. Profesor był znanym i cenionym w kraju badaczem środowiska przyrodniczego Polski z wielopłaszczyznowym i interdyscyplinarnym dorobkiem naukowym oraz osiągnięciami dydaktycznymi i organizacyjnymi.
Profesor był członkiem rozlicznych rad i gremiów opiniotwórczych. Sprawował funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Narwiańskiego Parku Narodowego, był członkiem Rady Naukowej Biebrzańskiego Parku Narodowego i Instytutu Nauk Fizycznogeograficznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1975 r. do 2011 r. był przewodniczącym Białostockiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Gleboznawczego.
Spośród wielu odznaczeń, jakimi Profesor był uhonorowany za swoje znakomite osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne, należy wymienić Srebrną Odznakę Zasłużony Białostocczyźnie, Złoty Krzyż Zasługi i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Za zasługi dla Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych Uniwersytetu Warszawskiego Profesor został odznaczony Medalem im. Jerzego Kondrackiego, a Polskie Towarzystwo Gleboznawcze wyróżniło go Złotą Odznaką PTG-leb.